Me ritmin e saj magjik dhe pasionant, tango është vallëzimi i emocioneve. Ajo që filloi si një ndjesi e fshehtë në Buenos Aires dhe Montevideo magjepsi shpejt audiencën në mbarë botën, duke përzier kulturat dhe duke thyer barrierat. Nga sallat e vallëzimit deri te skenat magjepsëse ndërkombëtare, tango ka të bëjë me rebelimin, romancën dhe qëndrueshmërinë.
Origjina e tangos - Tango filloi në fund të shekullit të 19-të përgjatë Río de la Plata, kufiri natyror midis Argjentinës dhe Uruguait. Ajo u shfaq në zonat e varfra të portit të Buenos Aires dhe Montevideo, duke përzier ndikimet afrikane, evropiane dhe indigjene.
Etimologjia - Origjina e fjalës "tango" është ende e debatuar. Teoritë përfshijnë rrënjët në jorubisht ( shangó ), spanjisht ( tambor ) ose portugalisht ( tanger ose tangomao ). Të tjerë e lidhin atë me fjalën kongoleze ntangu , që do të thotë "diell" ose "kohë". Tango është gjithashtu një stil muzikor andaluzian.
Zhvillimi i muzikës tango - Në vitet e hershme, tango ishte kryesisht instrumentale, me instrumente si kitara, violina dhe bandoneón (një lloj fizarmonike) që i jepnin formë tingullit. Më vonë u shoqërua me tekste këngësh në shekullin e 20-të.
Tango në fillim të shekullit të 20-të - Nga fillimi i viteve 1900, tango u përhap në pjesë të tjera të Argjentinës dhe Uruguait. Ajo u bë shpejt një valle sociale popullore në qytete, veçanërisht në mesin e klasës punëtore.
Përhapja në botë - Në vitin 1913, tango arriti në Paris, ku u bë një ndjesi e menjëhershme. Aristokracia franceze e përqafoi kërcimin, duke e bërë atë një simbol të sofistikimit dhe magjepsjes në Evropë. Kërcimi vazhdoi të rritet në popullaritet gjatë viteve 1920, veçanërisht në Evropë dhe SHBA. Filmat hollivudian e forcuan më tej tërheqjen ndërkombëtare të tangos gjatë epokës së filmave pa zë.
Epoka e Artë - Tango fillimisht u pa si skandaloze nga shoqëria konservatore për shkak të përqafimit të tij intim dhe lëvizjeve sensuale. Me kalimin e kohës, ajo u pranua dhe madje u festua si pjesë e identitetit kombëtar të Argjentinës. Vitet 1930 dhe 1940 shpesh përmenden si "Epoka e Artë" e tangos, e shënuar nga shfaqja e muzikantëve dhe orkestrave ikonë, duke përfshirë Carlos Gardel, këngët e të cilit u bënë sinonim i zhanrit.
Muzikantët ikonë të tangos - Disa figura të tjera me ndikim në muzikën tango përfshijnë Juan d'Arienzo, Aníbal Troilo, Osvaldo Pugliese, Carlos Di Sarli, Francisco Canaro dhe Astor Piazzolla, puna e të cilëve përcaktoi zhanrin.
Kodi i veshjes - Veshjet tradicionale të tangos për gratë përfshijnë fustane elegante, shpesh me funde të çara për lehtësinë e lëvizjes. Meshkujt zakonisht veshin kostume me këpucë të lëmuara, duke kontribuar në atmosferën formale të kërcimit.
Njohja e UNESCO-s - Në vitin 2009, UNESCO shtoi tangon në listën e saj të trashëgimisë kulturore jomateriale, pas një propozimi të përbashkët nga Argjentina dhe Uruguai. Kjo njohje nënvizoi rëndësinë kulturore të tangos në historitë e të dy vendeve. Sot, tango mbetet një simbol i pasionit dhe identitetit kulturor si për Argjentinën ashtu edhe për Uruguain. Qoftë përmes kërcimit, muzikës apo filmit, ajo vazhdon të frymëzojë artistë dhe kërcimtarë në mbarë botën, duke ruajtur trashëgiminë e saj të pasur.
/rtsh.al/
